Mijn broertje Edward (hij is bijna 6 jaar jonger en blijft mijn broertje, rechts boven) heeft een mega grote replica van een van zijn schilderijen onthuld op de Lijnbaan in Rotterdam. Een hele eer zoals hij zelf zegt en binnenkort verschijnt er zelfs een tweede replica van de hand van een street artist aan een van de muren in Rotterdam. Ik ben natuurlijk blij en trots. Ik realiseer mij ook hoe het toeval van stemming en flow kan omslaan.
Want als ik hem zo zie staan op de foto in het AD is Edward heel relaxed. Ik zie dat hij het naar zijn zin heeft. Weinig mensen weten hoe moeilijk hij het kan hebben met dit soort situaties. Van omslaan van stemmingen weet mijn broer veel. Zijn worsteling met de gedachten en het leven hebben deze mooie kunst opgeleverd waar mensen blij van worden. Pijn maakt blij. Een vreemde paradox.
Zijn tekening uitvergroot aan de muur is een vorm van publiceren. Duizenden mensen lopen voorbij en zien het werk dat gebaseerd is op zijn kunst. Ze vinden het mooi, raar, lelijk. Het maakt ze blij, verrast, boos. Dat heeft hij toch maar mooi voor elkaar, zonder dat hij ooit van plan was dit voor elkaar te krijgen. Dit gebeurt zonder dat hij kon bevroeden dat het ooit met zijn kunstwerk zou kunnen gebeuren.
Op 28 maart begeleidde ik de eerste bijeenkomst van AgilOnTheFly. De stemming was verwachtingsvol zoals dat gaat wanneer je met iets totaal nieuws begint waarvan je geen idee hebt wat het gaat brengen. Een boek schrijven, een publicatie bereiken. Willen. Ambiëren. Scheppen. Ik voelde als organisator de spanning tussen willen en laten gebeuren. Zelfs de gedachte dat ik wil dat de start van de publicatie vanzelf gebeurt, kwam voorbij. Idioot natuurlijk! ‘The Magic’ is niet te plannen, zoals je verliefd worden niet kunnen plannen of voorkomen. Maar ja, wie wil er niet verliefd zijn? Een moment van gekte ervaren waarin even alles mogelijk is en er geen grenzen zijn. Wie wil niet mijn broertje zijn, die ineens zomaar uit het niets de blijdschap van erkenning voelt.
De richting over de thema’s van de publicatie en hoe we aan de slag gaan, had ik bewust zo vaag mogelijk gehouden. Als ik wil bereiken dat de hele groep een gelijke start maakt, dan moet ik een balans vinden in het toestaan van de wil van de groep als geheel waar ik onderdeel van uitmaak en mijn eigen wil die al gevormd is. Ik kwam in wat ik maar even de niet-niet situatie noem. Ik kan niet- niet willen, ik kan niet-niet communiceren, ik kan niet-niet organiseren. Alleen al door er te zijn met mijn wil moet ik dealen met mijn wil en met al die willen van de mensen die er zijn.
De werkvormen had ik bewust gekozen die ruimte te creëren en oordeel uitstellen, zodat we niet direct afstevenen op de vraag ‘wat wil jij met AgileOnThefFy?’ Ik wist ook dat deze aanpak kon frustreren. Als je sterk met een eigen wil komt dan kun je niet met zo’n werkvorm recht op jouw doel afgaan. Ik was in ieder geval erop voorbereid dat ik mijn eigen wil zo kon balanceren. Ik moest per slot van rekening 3 maanden aan voorbereiden gedachten parkeren en tegelijkertijd niet weggooien. Want ja hee! Mijn ideeën en verwachtingen mogen er toch zeker ook wel zijn?
De werkvormen hielpen mij om die ideeën te parkeren, en ik vind terugkijkend dat het mij goed is afgegaan om ruimte te geven aan de wil van de groep als geheel. Er zijn nu 5 thema’s die echt uit de groep zijn gekomen ne er zijn 5 technieken gekozen die de groep heeft gekozen. Wat ik niet had voorzien gebeurde. Was ik net een beetje los om mijn verwachtingen en eigen wil te temperen, vlogen van links ren rechts de procesvoorstellen om mijn oren.
Ineens ervoer ik wat wel mindball genoemd. Mindball is een game waarbij niet willen jou tot winnaar maakt. Ik voelde een wedstrijd over wie heeft het beste plan over het faciliteren zelf en dáá’r was ik niet op bedacht. Ik vind dat ik mocht vragen op het vertrouwen in mijn voorbereiding en idee om de groep door deze avond heen te loodsen. En ik merkte dat ik het niet vanzelfsprekend vond om mijn idee los te laten. Toch ging het mij best wel soepel af om ruimte te geven aan een alternatief”: “wat is jouw voorstel?” en “wil je het dan even van mij overnemen?” In het een geval gebeurde volgde we een andere aanpak heel organisch, in een andere geval hiel de groep vast aan het proces voorstellen dat ik voorstelde.
Wat mij overkwam en de hele groep was wat Edwin Slingeland in zijn boek ‘Trying not to try” Wu-wie noemt. Het gaat om het omarmen van denken en doen, waarbij doen het warme denken wordt genoemd. Dat is het soort kennis waar we het meest op vertrouwen. Het is warm, emotioneel gegrond 'wetend hoe' in plaats van koud, emotieloos 'wetende dat'.
We zijn gemaakt om te doen, niet om na te denken. Zolang we dóén belangrijk waarderen in ons werk is de kans dat er flow ontstaat waarschijnlijk groter. En JA!, op meerde momenten was er flow, met veel aandacht de thema’s en de technieken uitvinden voor ons komende boek. Zodat ik nu – een beetje net als mijn broertje achteraf mijmer – What the flow was happening?
I'm not mining for gold but insecurity
Fooled by a trick of the light
Are you there
I'm not breaking the mould
I wouldn't fill it
Hold my life in your hands if you dare Editors
Commentaires