The Times They Are a-Changin'
- Hans Broeks
- 30 mrt 2018
- 2 minuten om te lezen
In mijn vorige blog Inclusie is een werkwoord stelde ik mezelf vragen over zelfdiscipline, internalisering en groepsdiscipline. En wat voor rol spelregels daarbij spelen.
Afgelopen week werd ik op m'n wenken bediend. Twee woorden vlogen de huiskamer binnen: 'verinnerlijking' en 'vermenging'. Je vindt in het YouTube filmpje niet de hele discussie, kijk daarvoor hier: https://dewerelddraaitdoor.bnnvara.nl/media/383683.
Het gesprek gaat aanvankelijk over kwetsen en gekwetst voelen. Over boosheid en spijt. Over inzicht en, dan valt het woord, 'verinnerlijking'. De vraag die leidt tot inzicht (onbewust -> bewust onbekwaam) en later, met de nodige zelfdiscipline, tot verinnerlijking (bewust -> onbewust bekwaam) is: 'hoe is dat voor die ander?' Wat een goeie vraag. Vaak is het dan trouwens nog een behoorlijke stap om ook daadwerkelijk met aandacht en waardering te luisteren als je eenmaal aan een ander durft te vragen: 'hoe is het voor jou?' Maar goed, oefening baart kunst. En dan hebben we het nog niet eens over machtsrelaties of hoe die ander "van de 'cover' kan doorstoten naar een hogere positie".
Soft hƩ. Allemaal leuk en aardig, empathie, maar "ze kunnen wel tegen een stootje hoor". En, "het zijn uiteindelijk allemaal randzaken". Ik moet bekennen, toen het eerste deel van het gesprek zo werd samengevat door een blanke goedgebekte man (ik kende hem niet, dat werkt altijd het best om je eigen vooroordelen te spotten) dacht ik direct 'o, wordt het zo'n gesprek'. Maar het werd niet afgedaan. Integendeel, er vond een interessante wending plaats. Wat volgde was namelijk een pleidooi voor vermenging. Want vermenging leidt tot gesprek en begrip, trekt je hakken uit het zand en leert je omgaan met boosheid over je plek in het geheel. "We moeten elkaar meer gaan tegenkomen." Want "alleen maar in je eigen groep verkeren maakt kwetsen erg gemakkelijk."
Het is een kwestie van 'en-en' is voor mij de voorlopige conclusie, want we hebben het nog niet eens over de spelregels en het systeem gehad. Het woord positie is al gevallen en daarmee impliciet macht. Maar zijn we echt geholpen met alleen maar meer inclusief gedrag op zowel individueel als organisatieniveau als machtsverhoudingen rigide blijven? Ontstaan er dan niet steeds weer nieuwe 'anderen'? Okay, voor een volgende keer dus.
De afsluitende oproep van Adriaan van Dis is heeeeerlijk 60's: "Allemaal met elkaar naar bed!" Leg zelf maar de link met Agile. Alhoewel, misschien is het middels een kleine omweg langs DevOps wel makkelijker. Ik stel alvast een nieuwe KPI voor: 'post-coĆÆtale gloed' LOL. Oh yes, the times they are a-changin'!
Mee eens Ronald. Hierbij mijn stellingname: ik ben voor inclusiviteit en presencing in het samenleven en -werken met anderen. En daarnaast ben ik ervoor exclusief mezelf te zijn :-). Daarbij voel ik trouwens ook soms behoorlijk de behoefte me even te absencen. Maar als ik terugkeer naar een groep, wil ik er ook wel weer helemaal kunnen zijn. Het gaat wat mij betreft bij inclusiviteit niet primair om liefdevol en harmonieus, maar om het gesprek open laten doorgaan. Dat kan scherp en duidelijk - maar open en fair, niet afkappen en uitsluiten.
Het is wellicht ingewikkelder om 'inclusief te handelen' dan even figuurlijk 'met elkaar in bed stappen'. Als de tijden veranderen zijn de jaren 60 mores ook niet 1 op 1 te kopieren. Het valt mij in dat het tegenovergestelde oo niet eenvoduig is : exclusiviteit. Jezlfd buiten de groep plaatsen, jezelf beter vinden dan 'hunnie' Otto Scharmer heeft het dan over de darkside. In plaats van presencing - wat in mijn verbeelding associeer met inclusiviteit en een zijn met het veld staat absencing. In afsluitingin aparte groepen verstrekt dan wij-zij gevoel. Haat vs liefde. Wij vs zij. Inclusiviteit vc exclusiviteit. Presencing vs absencing. Voor dat wij samen in be dstappen Han (figuurlijk natuurlijk :-)s, is het wellich te doen ā¦