Het is zaterdagavond even na tienen. Ik kom thuis van het ziekenhuis, waar mijn vrouw Inge ligt nadat zij gedotterd is. Eerder die middag zaten we nog samen, klaar om thee te drinken, toen de tekenen van een hartinfarct zich aandienden. Ik zie de resten her en der van de ambulancedienst, die eerste hulp hebben verricht voordat zij per brancard werd weggebracht. De thee staat nog klaar, het onafscheidelijk rolo ernaast, de sta-op stoel half ingeklapt, de resten van infuus en plakkers.
Zo ziet het er dus uit als ze er niet meer is, denk ik. Dan kom ik thuis in een leeg huis. Het is ongrijpbaar hoeveel een mens betekent door er alleen te zijn. Ik zeg het haar wel, als ze berustend zucht en zegt dat ze ook meer zou willen doen voor ons, voor mij, en zegt dat ze niet zo vaak toe hoeft te kijken als ik allerlei kleine klusjes doet. Ik zeg dan ze zoveel betekent, dat ik het niet uit kan drukken. Nu ik hier sta bij binnenkomst van een leeg huis, voel ik de betekenis van haar aanwezigheid heel sterk. Dit gemis heb ik niet als zij er is.
De laatste maanden neem ik vaak afscheid van collega’s. We vieren het afscheid alsof we bijna blij zijn dat zij eindelijk weggaan. Dat is niet het geval! We spreken de waardering uit voor alles wat zij betekenden toen zij onze directe collega’s en teamgenoten waren. Kon je maar vaker afscheid nemen (en dan toch blijven), wat zou dat doen met de teamwork? Bij afscheid maken we het mooiste in elkaar los.
Persoonlijk houd ik niet van afscheid nemen en lang heb ik mij afgevraagd waarom niet. Ik snapt het ritueel en het belang ervan en doe er ook aan mee en toch…Ik denk dat het komt door het net-niet van een afscheid. De woorden en gebaren zouden zoveel mooier en waardevoller zijn als zij geuit zouden worden als de ander de positieve waardering in de dagelijks werk kan verwerken.
Ik probeer zo vaak mogelijk gemeende waardering uit te spreken een zelfs dan schiet ik vaak genoeg te kort. Het leven is te kort om niet te waarderen, dus vanaf nu meer waardering op het werk! Hatskidee!
En Inge, Zij maakt het goed en is na 24 uur al weer thuis aan het herstellen, het is zondagavond en ze slaapt. Als zij zo wakker is, omarm ik haar en vertel ik haar hoe fijn het is dat zij er is. Het is nog veel te vroeg om afscheid te nemen.
L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. What you don't have now will come back again You've got heart and you're going your own way Noah and the whale
Het leven is inderdaad te kort om niet te waarderen! Een mooie vondst hierop is het bijhouden van gratitude journals: https://greatergood.berkeley.edu/article/item/tips_for_keeping_a_gratitude_journal
En om de daad bij het woord te voegen: Ronald, sinds ik met jou ben gaan samen werken, voel ik me meer 'homo ludens'. Ik voel meer spelvreugde, en dat is een serieuze bedoening!