Het overkoepelende idee is met een groep een boek publiceren over 'hoe agile/verbieuwend/.... organiseren' en de mens daarin centraal te stellen. Dat ventraal stellen kan er al mee beginnen door de ervaringen en de verhalen van de auteurs als brandstof voor onderzoek en schrijven te gebruiken en mogelijk ook op zoek te gaan naar verhalen in ons netwerk. Ik denk dat het van waarde is om te beginnen met observeren van een rijke hoeveelheid data en die te valideren in plaats van op voorhand vanuit een referentiekader te normeren (goed en fout). Liever de kaders en de normeren ontdekken op basis van echte de verhalen uit de praktijk.

Een goed voorbeeld in deze geest is het boek de imperfecte adviseur onder eindredactie van Thijs Homan. Verschilend adviseurs doen hun verhaal, doen hun reflectie en aan het einde worden de verhalen kritisch naast elkaar gelegd om te komen tot enige conluderende opmerkingen. De waarde zit hem in wat Homan het Whitness aanpak noemt in plaats van Aboutness. Sensemaking Methodology reader is een wetenschappelijke variant in deze geest waarbij verschillende methoden om tot sensemaking te komen naast elkaar worden gebundeld.

Voor de lezer en voor de makers is het wellicht interessant om te lezen a) wat gebeurt er in de praktijk b) wat werkt wel en wat werkt niet c) de reflectie op die praktijk en d) de concluderende opmerking een franework op basis van de bevindingen en e) de bruikbare tools en instrumenten. Geschreven op een wijze dat het de lezer ook bezig houdt met de vragen als wat past bij mij? En wat past bij het organiseervraagstuk waar ik mee te maken heb.

Ik ben er zeker nog niet helemaal uit. Reflecties en suggesties zijn van harte welkom.